dinsdag 4 september 2007

Welkom op het digitale gastenboek voor Ben en Henny!

Beste bezoeker van het gastenboek.

In dit digitale gastenboek, dat is opgericht ter gelegenheid van Ben en Henny's afscheid van het Universiteitstheater, kun je een bericht achterlaten. We zullen alle berichten in dit gastenboek samen met foto's van Ben en Henny inbinden en aan hen aanbieden op 12 oktober, de dag van het grote feest. Laat daarom je leukste herinnering, een gekke annekdote of gewoon een berichtje achter in dit gastenboek.

Je kunt een bericht plaatsen door te reageren op dit bericht dat je nu leest. (klik op 'reacties')

Naast de berichten zijn we op zoek naar foto's. Mocht je ergens in een oude doos foto's hebben van legendarische playbackshows, heerlijke broodjes of andere kenmerkende beelden van ons geliefde duo, stuur deze dan naar benhennyfeest@gmail.com Dan maken wij er een mooi boekwerk van.

Bedankt voor je bijdrage en tot de 12e!

De Feestcommissie

73 opmerkingen:

Unknown zei

Lieve Ben en Henny,

warm onthaald in het Universiteitstheater door jullie. Altijd wel bereid net buiten de strenge regels om de sleutel van een lokaal uit te lenen, dat ene broodje achter te houden of gewoon gezellig te kletsen in het hok. Voor advies over opdringerige mannen kon je wel bij Ben zijn. "Moet ik 'm voor je wegsturen", zei hij dan. Henny grinnikte: "Die meid kan het zelf wel oplossen hoor". Het voelde altijd een beetje als thuiskomen. Jullie zaten daar dan met thee en koffie en als je geluk had nog een stuk taart van een of andere borrel, die we dan heimelijk opaten in het keukentje.

Ik ga jullie missen!

Liefs,

Lorianne

Mijke zei

Het Universiteitstheater zonder Ben & Henny.. Of het nu paars of oranje is, jullie horen er wat mij betreft gewoon altijd bij! Ik wens jullie heel veel plezier, geniet van de broodjes die je voor jezelf zult maken, de discussies die nu eens niet over het kopieerapparaat/een favoriete mok/de prijs van thee zullen gaan, van de mensen die allang student-af zijn om je heen.. en denk heel af en toe nog eens aan ons terug!

Dankjulliewel!

Mijke

Unknown zei

Lieve Ben en Henny,

Vanuit het warme en zonnige Trinidad en Tobago gelegen in het Caribisch gebied wil ik via deze weg als nog een beetje bijdragen aan jullie definitieve afscheid van het Universiteitstheater. Natuurlijk had ik er zelf graag bij geweest op deze droevige, maar toch ook feestelijke dag, helaas woon ik nu al sinds ruim anderhalf jaar in Trinidad en moet ik het grote feest dus missen.

Ik weet zeker dat alle huidige studenten en de studenten van de toekomst jullie persoonlijke service in het Universiteitstheater gaan missen. Ik zou niet weten wat ik zonder jullie had gedaan in mijn situatie. Moederziel alleen in een grote stad, een treinreis weg van ouders, familie en vrienden, kon ik altijd bij jullie terecht voor een gesprek, om net als thuis even je verhaal van die dag kwijt te kunnen. En waar andres kan je nog je eigen mok achter laten om je koffie of je thee uit te drinken wanneer je maar wilt.

Ik wens jullie beide veel plezier en nog een hoop gezellige en gelukkige dagen toe en als je nog eens op vakantie gaat, bezoek het zonnige en natuurrijke Trinidad en Tobago dan eens. Ik zal zorgen dat de broodjes en de koffie klaar staan.

Veel liefs,

Esther van Santen en Tweety.

Judith van Vliet zei

Lieve Ben-en-Hen,

Een berichtje van de oude garde: Cissy en ik zijn al ruim 8 jaar geleden afgestudeerd als Film-en Televisiewetenschappers, in de tijd dat onze studie nog gewoon in het Universiteitstheater gevestigd was. En dat Bruis nog het hoofd van de vakgroep was en Maarten elke week de nieuwste Voetbal International voor Ben meenam. En dat wij fleurige bh-tjes ('van de vrachtwagen gevallen, dus niet zo duur') bij Hen konden kopen. In de tijd dat wij broodjes jonge kaas op de pof kochten (ik ben bang dat we ze nooit hebben betaald) en onszelf een kopje (gratis) thee inschonken, om die vervolgens in jullie kantoor / relaxruimte op te drinken. Het was gewoon gezelligheid troef, en tijdens onze bijeenkomsten wisselden we alle belangrijke nieuwtjes uit. Daarnaast waren jullie nooit te beroerd om ons van de juiste relatietips te voorzien, oprechte vragen (hoewel die van Ben vaak erg naar ongetemde nieuwsgierigheid leken te rieken) te stellen over ons studenten (lees: liefdes-)leven en een doos tissues op tafel te zetten om onze tranen te drogen bij groot of klein leed. Hoewel we ons al een aantal jaren in het professionele leven bevinden, is zo nu en dan de hang naar ongegeneerd rondhangen in jullie koffiekroeg, lekker rondlummelen of patience spelen op de computer, wel erg groot. In mijn telefoon staat nog steeds jullie nummer, onder de naam Ben&Hen, dus vergeten doe ik jullie niet.
Goed lieverds, geniet van jullie vrijheid, vrije tijd en als jullie terugdenken aan jullie oude werkstek, weet dan dat de koffieautomaat nooit jullie eerlijke bakkies troost kan vervangen. Of dat het cateringbedrijf dat vanaf heden ongetwijfeld zeer hippe dure broodjes zal leveren, kan wedijveren met jullie ambachtelijk bereide broodjes jonge plakkaas.

Veel liefs, ook namens Cissy,
Judith.

Anoniem zei

Toen ik in 2000 na 5 jaar afwezigheid weer terug kwam op het instituut
om mijn studie af te maken waren jullie er gelukkig nog.

Ook in de stress rond het wereldcongres in 2002 was het keukentje een
veilige haven waar ik even kon ontsnappen aan de hectiek.

Altijd vriendelijk, altijd een grapje, ondanks irritante innovaties
zoals het nieuwe cateringbeleid van de UvA. Wat hebben jullie veel
meegemaakt!

Dankjulliewel!!

Anja Boorsma

Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Helaas kan ik niet op het afscheid aanwezig zijn maar op deze manier wil ik jullie toch even bedanken voor alle tijd, moeite en aandacht die jullie aan ons gaven. Een lekker kopje koffie tussen de colleges door, een broodje of een flesje water, het stond altijd klaar. Bedankt, want mede dankzij jullie voelde ik me thuis in het Universiteitstheater.

Geniet van de tijd die achter je ligt maar vooral ook van de tijd die nog komen gaat.

Henrike

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Zonder jullie zou ik mijn jaren op het Universiteitstheater nooit zijn doorgekomen. Want wat moet je zonder frise wind in je hoofd, iets om op kauwen tijdens college of energie om te schrijven? Kortom, het leven is toch zwaarder zonder de heerlijke mentos die jullie verkochten, en waar ik door jullie toedoen nog steeds niet maar eentje per keer van kan eten.
Bedankt voor alles! Zonder jullie was mijn studietijd echt heel anders geweest.
Ik voel me nog steeds thuis in de Nieuwe Doelenstraat als ik langsfiets en Ben staat voor de deur, en ben er nog steeds een beetje trots op dat ik ergens studeerde waar echte mensen nog niet vervangen waren door automaten. Ik hoop dat jullie dat ook zijn - jullie hebben het meer dan verdiend om je trots te voelen en lekker te gaan genieten van jullie eigen mentosjes in het leven.

Veel liefs en geluk,
Marieke

Nina zei

Lieve Ben en Hennie,
De automaat is een lelijk ding. Het zet vieze dure koffie. Praat niet vriendelijk terug en accepteert geen geld. Het geen geen knipoog, gaat niet op vakantie naar Turkije, draagt geen kleurige broek en is bovendien niet te vertrouwen op haar. Ook bood ze geen helpende hand toen de kopieermachine het Drie Dagen Achter Elkaar niet deed.
Wat moeten we zonder jullie? Ik heb mijn biezen gepakt en ben nu in Utrecht op zoek naar wat vriendelijkheid. Ook daar snauwde een man tegen mij dat alleen de Chipknip werd geaccepteerd en dat ik dat nu toch eindelijk wel moest weten.
Het is bijzonder wat jullie alle jaren aan het Universitheater hebben toegevoegd.
Veel succes in de sportschool en in Duitsland op de boerderij.
Het beste, liefs, Nina

Renée zei

Lieve Ben en Henny
Lieve Henny en Ben,

een jaar geleden wilde ik een voorstelling bezoeken bij de Engelenbak. Collegekaart vergeten, dus geen theaterwetenschapkorting...stom!
Nou, zei de vriendelijke jongen achter de kassa, ik zal je één kans geven om toch met korting naar binnen te mogen. Ik stel je een vraag, en als je daar het antwoord op kunt geven dan ben je zonder twijfel verbonden met het UT. Komt ie:

"Bij wie kun je altijd terecht voor lekkere broodjes?"

Het antwoord was natuurlijk simpel. Ik kreeg mijn korting, en het werd me maar eens temeer duidelijk hoe belangrijk jullie zijn voor ons UT.

Het is een vanzelfsprekendheid dat jullie er zijn. Maar niet alleen voor mij en mijn medestudenten, maar ook voor hele generaties voor ons. Jullie zijn een begrip. Dat bewijst mijn ervaring in de Engelenbak maar mooi.

En nu zijn Ben en Henny weg. Ik heb er nog net op het nippertje van kunnen genieten, maar het is een gemis voor de generaties na mij.

Dank Ben. Dank Henny. Voor de broodjes. De gesprekken. De verhalen. De hulp bij activiteiten van Nieuwe Doelen. Voor alle sleutels. Alle koppen thee. En de wijze les dat leverworst met mayonaise een ware delicatesse is.

Veel liefs.

Renée

Anoniem zei

Lieve Ben, lieve Henny,

Wat een treurige dag voor het universiteitstheater!
Wie moet er nu voor al die mokken zorgen?? En al die studenten een hart onder de riem steken??
Ik ben al twee jaar weg, maar het was een prettige gedachte dat je altijd terug kan gaan naar het UT, en dat daar, als twee bakens in de tijd, die twee vertrouwde gezichten zaten.
Ik zeg: Het Einde van een Tijdperk is aangebroken...
We zullen jullie missen!

Veel geluk en plezier met wat jullie in de toekomst gaan doen,
en heel veel liefs

Céline

Anoniem zei

Jullie hebben het Universiteitstheater zijn identiteit gegeven! Als student was ik blij te kunnen zeggen dat wij onze eigen 'ben en henny' hadden voor koffie, thee, broodjes. Gelukkig hoef ik jullie niet te missen nu ik ben afgestudeerd, anders had het niet gepast in het UT!

Anke

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,
Al weer bijna 25 jaar geleden genoot ik elke dag van jullie! Niet alleen van de koffie en broodjes maar vooral van de gezelligheid met soms een borrel. Met Ben heb ik nog een keer (na een hoeveelheid alcohol) in de metro gezeten. We moesten naar het Centraal Station, maar kwamen er ergens in de Bijlmer achter dat we de metro de verkeerde kant op hadden genomen!!!
Je kon met jullie overal over praten en jullie toonden altijd oprechte interesse. Ik wens jullie werkelijk alle goeds en gezondheid in de - hopelijk nog vele - jaren die voor jullie liggen.
Heel veel liefs,
Walter van der Kaaij

edo zei

In december 1991 werd er nieuw linoleum gelegd in enkele zalen van het instituut.
Zelf stond ik op het punt te verhuizen naar een andere woning. Daar wilde ik ook linoleum gaan leggen. Op een avond zag ik bij de achterdeur twee kleine rollen linoleum staan bij de vuilnis. Die zouden zeker door Hoessein de voolgende ochtend op straat gezet worden. Ik nam de rollen onder mijn arm en bracht ze naar mijn nieuwe huis.
De volgende dag besprak Ben met Henny een nieuwtje: er was vannacht spiksplinternieuw linoleum gejat bij de achterdeur. De mannen van de UvA-gebouwendienst waren woedend! Mij ging een licht op en ik biechtte op wat ik gedaan had. Ben en Henny hadden he niet meer. Ze wisten precies wanneer de linoleummannen terug zouden komen. Ze droegen mij op met een taxi de twee rollen op te halen en terug te zetten. Natuurlijk hebben ze niet gezegd wie de dader was, maar de linoleummannen gekalmeerd met een bakje koffie. Fidele Ben en Henny.
Jammer dat jullie tijd perk ten einde is. Het was mooi, het was gezellig, al die jaren! Bedankt.

Ed Tan

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Man wat zal dat een gemis worden!
Je kan er lang en kort over praten, maar jullie zijn super speciaal en ik ga jullie ontzettend missen!

Heel veel liefs van Katriena

Anoniem zei

Lieve allebei,

Dank voor jullie warme, joviale aanwezigheid al die jaren! Al in 1999 liep ik tijdenlijk rond op de Nieuwe Doelenstraat, jaloers op al het theater dat daar in de lucht hing en waar ik als historicus/secretariaatsmedewerker zo weinig mee te maken had. Vijf jaar later ben ik dat goed komen maken, en het was fijn om jullie daar nog altijd aan te treffen... alsof jullie op me gewacht hadden!

Ik wens jullie alle goeds en een heel mooie nieuwe fase in jullie levens,

Bas

Unknown zei

Ben en Henny: een monument in een monument!

groetjes, Alma

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Wat een lol heb ik gehad met jullie op de Nieuwe Doelenstraat! Ik kwam van de kille VU bij Gerda op de kamer werken en ervaarde direct hoe leuk het is om collega's te hebben waarmee je kunt lachen. Jullie namen mij (en Gerda en elkaar) regelmatig in de maling en haalden dagelijks geintjes uit met mij en collega's. Henny deed 'aapje, aapje, aapje, staartje' voor iedereen die het nog niet kende en vertelde sterke verhalen over gekantelde paarden in de tunnel. Ben verzorgde de dagelijkse roddelrubriek (van roddels die hij uit lieve studentes wist te ontfutselen), ook over collega's. Niemand werd gespaard, zeker de hoogleraren niet; er werd geroddeld over Jan en Alleman (en over Maarten natuurlijk). Dagelijks kreeg ik met liefde gesmeerde broodjes kaas, hoogstpersoonlijk geserveerd door Ben. En soms - een paar keer per jaar - werd er geborreld. En dan kwamen er na afloop weer stoere verhalen, over bijvoorbeeld iemand die het in z'n broek had gedaan of collega's die het met elkaar hadden gedaan. Ducken bijvoorbeeld.
Vooral dankzij jullie werd de UvA een leuke, gezellige plek om te werken. De sfeer was altijd gezellig en warm, zelfs als Ben aan het mopperen was! Dank voor jullie collegialiteit en gezelligheid; ik zal jullie nooit vergeten. Ik wens jullie beiden nog een heel goede tijd toe. Tot ziens en liefs van Jobien
(Helaas kan ik er niet bij zijn de 12e..)

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny

Een korte bijdrage van mij, via deze weg, omdat ik er helaas de 12e oktober niet bij kan zijn. Een vreemd toeval wil dat ik juist op dat moment zelf ergens afscheid neem van een werkplek. Groot verschil is dat ik daar twee jaar heb gewerkt en jullie... Mijn eerste broodje van Ben kocht ik in augustus 1988 denk ik... en toen stonden jullie daar niet zoals ik voor het eerst. Ach, het is moeilijk uit te drukken in woorden hoeveel jullie in dat hokje daar betekent hebben voor zoveel mensen. En eigenlijk is het ook heel makkelijk want in de brieven van anderen lees ik precies wat ik zelf denk; door jullie gezelligheid werd die rare hal (hoeveel lagen verf?) een huiskamer, was er altijd steun en toeverlaat. En er was humor in de tent. Het is niet zozeer de geur van koffie en broodjes die in me opkomt als ik deze herinnering schrijf, maar veel meer de lach van Henny (en Gerda, want die kwam zich er ook graag mee bemoeien!). Natuurlijk weten jullie ook nog wel dat het tranen met tuiten was toen een zeker heerschap de achtervolging inzette op Henny. Of was het Henny die...
Ik kan helaas niet op de details ingaan op deze plek.
Het ergste vind ik nu eigenlijk dat ik eindelijk, eindelijk na al die jaren na mijn afstuderen in Amsterdam ga werken... dus fiets ik binnenkort bijna elke dag door de Doelenstraat... en dan is er geen koffiestop meer...
Jammer hè Ben?
Ik zal het missen. En jij ook, dat weet ik.
liefs, alle goeds voor jullie allebei.
en een dikke kus,
van Corien

Anoniem zei

Beste Ben en Henny,

Bij deze wil ik jullie graag bedanken voor de lekkere broodjes, dat mijn koffer elke maandag bij jullie mocht staan, maar vooral voor alle warmte en gezelligheid!
Ik ga jullie zeker missen...

Veel liefs, Christa

Rianne zei

waar haal ik nu mijn goede kop koffie vandaan?
lieve ben en henny.
geniet van de rust! bedankt voor de lekkere broodjes en de gezellige momenten.
bedankt vooral voor de groet, toch weer iedere dag, want het is nu toch wel stil bij binnenkomst.

liefs en groetjes
Rianne

Anoniem zei

Lieve Henny, Lieve Ben

Help jullie zijn er niet meer! Wat nu?
Vandaag nog liep ik het keukentje binnen om een kop koffie te halen. Het antwoord van de man in het blauwe UvA/Sorbonne shirt was: 'Je bent toch student?'
ja: zei ik, het niet begrijpend.
'Nou dan moet je koffie uit het automaat halen'.
Uit protest riep ik, 'dat was vroeger nooit zo bij Ben en Henny'. Ik pakte een beker koffie en liep weg!

Zelfs Hoessaine loopt nu in een blauw UvA shirt rond! Was voor jullie wel plezierig geweest vanwege zijn.... Goed dan

Ik mis jullie nu al! Kunnen jullie echt niet terug komen?

liefs,

Mikki

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Het Universiteitstheater zonder jullie is als een lamp zonder fitting, een toneel zonder doek, een radio zonder muziek, een broodje zonder beleg en koffie zonder smaak.
Het Universiteitstheater zonder jullie is een Universiteitstheater waar iets mist. En waar ons niets ander rest dan missen.

Bedankt voor alles!

Liefs Elise

Anoniem zei

Lieve, lieve, lieve Ben en Hennie,

Wat ik ga missen: lekkere koffie, een bakkie thee, mijn pauze, overheerlijke verse broodjes, een gezellig babbeltje hier, een gezellig babbeltje daar, een snoepje, een koekje, gezelligheid, hulp, advies, Ben, Hennie.

Hoe moet het nu verder met mij?!

Maar hoe het verder met jullie zal gaan moge duidelijk zijn.

Lieve Ben en Hennie, ga geweldig genieten van jullie vrije tijd, van de kleinkinderen, van de kinderen, van de tekkels, van de kippetjes, van de paarden, van Duitsland, van Turkije.
Jullie hebben het na al jaren enorm verdiend.

Dikke kus! Veronica

annemiek van der hell zei

Lieve Ben en Henny,

Jullie verdienen waarlijk een standbeeld in het universiteitstheater voor al jullie heerlijke kopjes koffie en broodjes.
Wat heerlijk dat ik dat heb mogen meemaken! Het
Universiteitstheater zal toch weer anders worden nu jullie daar niet meer weken! Jammer dat ik jullie niet persoonlijk een dikke afscheidskus kan komen geven maar deze is niet minder gemeend!

Zoenen en liefs Annemiek van der Hell

Anoniem zei

Hey, wat hoor ik nou? Nu, nog lang volgehouden mensen! Fijn dat jullie tot nu toe steeds zijn gebleven! Ik kom zeker even langszeilen op jullie afscheid. Belangrijk en fijn dat jullie er zijn. Geweest dan. Tot dan!

Toetsie

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Ik ga jullie ontzettend missen in het UT, helaas kan ik niet bij het afscheidsfeest zijn, maar ik denk dat het een hele leuke avond wordt! Veel plezier!

liefs Hanna

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Altijd in voor een praatje, nooit gezucht of gesteun als het kopieerapparaat weer eens vastliep of als het papier op was.

Erg jammer dat jullie het Universiteitstheater gaan verlaten, 'thuis' is nu toch een beetje minder 'thuis'...

Bedankt voor alles.

Veel liefs,
Rinske

Anoniem zei

Beste Ben en Beste Henny,

Heel erg bedankt voor alle jaren goede zorg. Jullie waren altijd bereid om te helpen waar jullie konden en ik denk dat dat niemand onopgemerkt voorbij is gegaan. En dan natuurlijk nog de lekkere broodjes en de koffie, die altijd klaarstond. Ik zal jullie zeker missen.
Het ga jullie goed!
groetjes,
Winnie

Anoniem zei

Lieve Benniepennie & Henniepen,

Wat zal het daar in Lelystad gezellig worden en wat zal het opfleuren in het noorden van Duitsland.
Ben, ga maar lekker kibbelen over snoepen en snaaien met de Lelystadse dikkerds.
Henny, wat zal het heerlijk kwebbelen zijn met met al je nieuwe gasten in je Bed en Breakfast.

Wij hebben jaren van jullie genoten; dat beseffen we nu pas nu jullie niet meer iedere dag voor ons klaar staan. Al die tijd was de hal van het Universiteitstheater door jullie warmte een gezinsvervangend tehuis.

Nu moeten we op eigen benen staan. Dat valt niet mee. Daarom dit liedje voor jullie (op de wijs van Brand in Mokum):

Ben en Henny, Ben en Henny,
Gaan ze weg? Gaan ze weg?
Echt niet, echt wel,
'T is niet te geloven.

Nienke.

Anoniem zei

Lieve Henny en Ben,
Wat een verhalen hebben jullie al die jaren moeten aanhoren, ook die van mij. Het is al weer een tijd geleden (1991-1996) dat ik bij jullie koffie dronk en broodjes at. Witte bolletjes met selderiesalade en leverworst. Maar het fijnste was toch wel dat conflicten, ontstaan tijdens producties en werkgroepen, altijd gerelativeerd werden met een smeuig verhaal of een lekker roddeltje. Waardoor het vaak een klein beetje feest was in dat kleine keukentje van jullie.
Geniet van jullie vrije tijd,
Geeske Bijker

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,
wat zal het saai zijn in het UT zonder jullie. Tegen wie moet ik nu aanpraten als ik weer eens langswip op de Nieuwe Doelenstraat. Wie weet nog welke mok van mij is? Wie maakt er nu straks de broodjes klaar? Dank voor al die lieve woorden, kopjes koffie, broodjes en hulp bij alle voorstellingen en Nieuwe Doelen activiteiten. Daarbij was jullie hulp onmisbaar. Nu kan ik ook Bens sleutels niet meer wegmaken door te vergeten dat ik ze in mijn eigen zak gestoken had...
Ik zal jullie heel erg missen,
Robbert

Anoniem zei

De heerlijke broodjes ei zal ik missen, maar o, bij wie moet ik nou toch zijn als ik weer eens stuntel met het kopieerapparaat of met een ander wissewasje?
Hartelijk bedankt voor alles!

Groetjes,
Jolien

Anoniem zei

.. wat moet het Universiteitstheater zonder Ben en Henny..?
Ze waren immers voor de beginnende student toch een soort surrogaat ouders, op
een vaste plek te vinden, linksachter als je binnenkwam..waar je al je grieven
over de studie (of anderszins) kwijt kon, waar je koffie met kadetjes kon
krijgen (op rekening) waar je je eigen mok had (die elke week met een druppel
chloor gereinigd werd), waar je advies kon krijgen over levenszaken (en wie
heeft dat niet af en toe nodig), waar je het gevoel kreeg als uitzondering een
voorkeursbehandeling te genieten (en wat is er mooier als je iedereen dat gevoel
kunt geven), waar je kon lachen om serieuze zaken (terwijl het in de echte
wereld meestal andersom is, daar worden lachwekkende zaken vaak serieus
genomen), en waar je –in mijn tijd, begin jaren tachtig- nog lekker een
sigaretje kon roken onder het genot van een biertje..
Vroeger was het beter, met ingang van nu..
Lieve Ben en Henny, het ga jullie goed: er is leven na het Universiteitstheater!
Maar nu jullie weg zijn, is het leven uit het Universiteitstheater..
Veel liefs, Els Kuiper

Anoniem zei

Lief duo!

Helaas kan op jullie afscheidsfeestje er niet bij zijn; ik moet werken.
(Als de dirigent niet op komt dagen valt dat op, nietwaar?)

Ik wil jullie graag bedanken voor alle goede zorgen en gezelligheid, de lekkere broodjes, en de verse koffie.......
en vooral de knusse warmte waarmee jullie het koffiepunt tot het leukste hoekje van het gebouw hebben gemaakt.

Het ga jullie goed,
met vriendelijke groet,
Vincent

Anoniem zei

lieve ben en henny,
dat jullie nu ook nog samen afscheid nemen tekent de harmonieuze verhouding tussen jullie. Vele generaties studenten hebben hier ruimschoots van kunnen profiteren. En dit zeker niet alleen vanwege een lekker ''bakkie'' en een broodje. Van kapsones moesten jullie geen van beiden iets hebben, maar toch bleef niemand uitgezonderd van jullie beider hartelijkheid.
Nu ik dit opschrijf bedenk ik me pas goed hoe weinig organisaties zich op zoveel landurige zorg kunnen bogen. Ook het UT Theater zal zich vanaf heden tot de automaten moeten wenden, vrees ik.

Ben de kipjes die ik ooit van je kreeg, hebben nvvt de braadpan niet overleefd; maar dat had ik je al eens verteld, als ik je weer eerns tegenkwam en je steevast "hé ha loes" tegen me zei! de laatste keer op het CS maakte je het zo bont, dat je echt voor het eerst meteen mijn eigen naam zei en je toen hevig verontschuldigde en me toch weer voor "Loes" aanzag!

Vond ik nix erg, want was altijd al zo blij dat je me na al die jaren uit talloos vele studenten die je ooit zag nog steeds herkende!

Ik woon nu een jaartje ver over de grens en vind het hardstikke jammer dat ik er de twaalfde niet bij kan zijn !

Het gaat jullie beiden heel goed!
Groet van Lia Gieling

Anoniem zei

Adieu Ben en Henny,

Wat mij zal bijblijven is de gang door de Nieuwe Doelenstraat op maandagmorgen of elke andere morgen waarin je er loopt verdiept in een gedachte, een gerede twijfel of een grondige irritatie (OV) en die je dan denkt te moeten wegstoppen vanwege het werk dat wacht en dat dan alleen nog maar plicht wordt.
Wanneer je zo binnenstapte op nummer 16 wachtte je een tamelijk neutraal welkom van twee héél oude bekenden (ook al was je net nieuw) waarna de aandacht vanzelf naar je toestroomde misschien over iets heel anders en je zo vanzelf thuiskwam op je werk.
Dat gaan wij missen maar terecht. Ik hoop dat ieder van jullie een fijne tijd tegemoet gaat en dat allen in je omgeving dit ook zullen koesteren.

veel groeten, Henriette

Anoniem zei

Beste Ben en Henny,

Het Universiteitstheater was altijd een soort van Amsterdams koffiehuis, waar jullie de scepter zwaaiden. Overal uit de buurt kwamen ze hier koffie, s(n)oep en broodjes halen. Je kocht er alles op de pof en af en toe betaalde je wat om de sputterende Ben gerust te stellen. In de loop van de jaren heeft de "Universiteit" er alles aan gedaan om aan deze anarchistische bende een einde te maken. De koffie-automaten kwamen, maar werden niet gebruikt. Zolang Ben en Henny er waren, ging je toch geen koffie uit de muur halen! Nu jullie er niet meer zijn, begint het Amsterdamse koffiehuis steeds meer op een gewoon universiteitspand te lijken. En dat is geen vooruitgang! We missen jullie nu al, maar het is niet anders. Veel geluk bij wat er allemaal nog komen gaat.
Cock

Anoniem zei

hey ben en henny,

al ben ik de laatste tijd niet meer bij het universiteitstheater geweest (vroeger ook niet zoveel..), de keren dat ik er was waren jullie er ook!
volgens mij kreeg ik altijd een twix, maar dat weet ik niet meer zeker.

hebben jullie nog een pony of paard? want dan moet ik nogsteeds een keertje komen kijken!

tot ziens!

Lizzy (van bruis)

Willem Rodenhuis zei

Dag Ben en Henny,
Het is zover, maar eerst moet ik laten weten dat ik helaas er a.s. vrijdag niet bij kan zijn. Anders hadden we nog eens herinneringen kunnen ophalen aan de serie Play Backshows waar Henny schitterde, aan Benny Neijman, het wijnproeven, waar jullie je als echter experts konden schitteren, met wat geheugensteun van wat er in het keukentje op het aanrecht stond, de vele borrels, recepties en andere ontvangsten, die evenzoveel mooie verhalen opleverden, waarmee een kloek boek zou kunnen worden gevuld. Dank je wel voor al jullie goede zorgen, en het bieden van een fijne plek binnen het Instituut voor medewerkers en studenten.

Willem Rodenhuis

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

De keuken ziet er anders uit zonder 'Bakker Bart'tassen en broodjes leverworst.
Het koffieapparaat kijkt minder vrolijk zonder Henny's arm die steun zoekt op het hoekje.
De computer staart eenzaam voor zich uit zonder Ben's spelletjes.

Gelukkig zijn het allemaal slechts materiele zaken en kan niemand ons de geweldige herinneringen aan jullie ontnemen!

Heel veel liefs,

Sabine

Anoniem zei

lieve henny en lieve ben,

Geen koffie meer tegen de kater, geen broodje meer tegen de honger, geen gratis mars meer tegen een slecht humeur, geen goed gesprek meer na een dag hard studeren en geen advies meer om een vakantie veilig door te komen: Zoals Ben eens formuleerde:

`ga jij naar Italie? Wat heb je daar te zoeken dan? Verf dan in ieder geval je haar zwart en waag het niet om in je bikini te lopen´ alleen dan kun je daar nog een leuke vakantie hebben´!

Al dat moois is nu voorbij maar gelukkig als herinnering opgeslagen , met een lach.

Heel veel geluk in de toekomst.
liefs isabel

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Het kan toch niet waar zijn, jullie horen bij het UT, jullie zijn het UT!
Geweldige herinneringen aan de hele Ben en Henny Experience. Natuurlijk de liters cola, het broodjes smeren, de playbackshows, de verjaardagskalender, het wegsturen van Douwe Egberts, de sleutel aan een stuk hout, de persoonlijke bekers de gezellige roddels, de keuken als toneel, de vele aspirines, jullie luisterend oor, de geweldige grappen en de onovertroffen adviezen.

Ik heb alles de afgelopen 15 jaar enorm zien veranderen, blokken verdwenen van de vloer, muren kregen verschillende kleuren, mensen kwamen en gingen, maar jullie bleven het gezicht van het instituut, waardoor ik bij elk bezoek het gevoel had thuis te komen.

Het is echt niet voor te stellen dat dit gaat veranderen, maar ik ben heel erg blij dat ik het heb meegemaakt!
Duizend maal dank voor alles. Het gaat jullie goed en weet dat ik nog heeeeel vaak aan jullie zal denken.

Veel liefs,
Natasja

Anoniem zei

Mijn sterkste herinnering is aan Ben.
Hij was de man die mij op de eerste dag in de Doelenstraat in september 1978 van koffie voorzag en vrijwel meteen vroeg of ik misschien gelukkig getrouwd was en ik, met de arrogantie van de jeugd meteen alert op een mogelijke versiertruc, reageerde iets uit de hoogte: "Ja, hoezo?"
"Dan zou ik hier niet komen studeren, want hier gaan alle relaties binnen de kortste keren naar de knoppen."

Anoniem zei

De leukste herinnering die ik heb, naast de altijd warme aandacht , stamt uit 1982. Onze zoon Pepijn kon amper lopen, maar wist al snel de weg te vinden naar de suikerklontjes bij Ben en Henny. Hij lag in het kamertje tegenover het kantoor en daar stond een babyfoon bij zijn ledikantje. Als hij dan weer even uit zijn bedje mocht, ging hij al snel naar de koffiebar. Al toen al als echte opa en oma konden zij niet anders dan gedogen dat Pepijn zijn lekkers bij hen haalde.

Groeten

Theo Calis

Ben en Henny, ik kan er niet bij zijn, maar wens jullie een mooi feest. Ik kom die avond zeer laat terug van een werkweek in Londen.

Unknown zei

Dag Ben en Henny!

Helaas kan ik niet op het feest komen, maar bij deze wil ik toch iets van me laten horen! Bedankt voor alle goede zorgen en de lekkerste en meest betaalbare broodjes van de UvA. Het is erg jammer dat jullie weggaan. Een bekend en vriendelijk gezicht is een veel leuker welkom dan zo'n onpersoonlijke koffieautomaat. Idee: kunnen we niet (bij gebrek aan de échte Ben&Henny) een portret van jullie op het rolluikje maken??
Liefs
Fanne

Unknown zei

Ha die Ben & Henny!

Onvergetelijk (en -vergeeflijk) is wellicht die ene keer toen ik in allerijl opbelde omdat ik college had moeten geven om 9 uur, maar nog nietsvermoedend in mijn bed lag te ronken om 9u30. Ben hield de studenten goed bezig, terwijl ik met spoed, ongeschoren en met krulspelden in mijn haar, mijn fiets beklom en naar het UT vloog. Tot mijn grote verbazing waren alle studenten er nog, een unicum daar het academisch kwartiertje een verworven recht is!

En Henny had altijd wel een broodje over voor me in tijden wanneer ik weer eens vergat te eten in mijn drukke, wakkere leven als promovendus. We missen jullie! Zoals we op voorhand konden weten, is de sfeer niet meer dezelfde in de zogeten 'lounge' van het UT.

Ik wens jullie beiden veel geluk, een goede gezondheid en veel liefs voor de toekomst! En hopelijk zien we jullie gauw weer!

Groetjes,
Pieter

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

We hebben al even mogen genieten van de 'nieuwe' situatie in ons Universiteitstheater en nu al weten we het zeker: Het zal nooit meer zo leuk zijn als vroeger. De deuren zijn gesloten, de luiken dicht, de klantvriendelijkheid below zero. Bij iedere vraag wordt standaard verwezen naar de procedure; een 'call aanmaken'. Dank jullie wel: bovenwereld.

Jullie eigen keukentje in onze eigen kleine vertrouwde miniwereld beneden was een speciale huiskamer voor ons allen. Een biotoop met:
> De hiel van Henny achter de deur als zij de dag begon met een blik in dat kleine spiegeltje aan de muur.
> Het laatje van Ben, waar de kleurige centjes keurig inpassen, ook de zwarte, en dat bij oneigenlijk gebruik door derden altijd naar beneden donderde, want je moest het met liefde beroeren.
> een A4 met de 'op-de-pof-lijst' van alle medewerkers, keurige optellingen van Ben, en aan als je dan iets te hoog kwam te staan, werd je er beleefd door Ben op attent gemaakt. Je kon het negeren of erop ingaan, het was Ben gelijk.
> gesprekken over Ajax, vaak met een mopperende toon, althans de laatste jaren, waren altijd een goed begin van de dag.
> de spuitbus van Henny, voor frisse luchten.
> knapperige broodjes met ei, peper en zout en allerhande zaken vers van de dag als haringen, en half-om.
> lekker je eigen beker. Ieder heeft z'n eigen mok, ps,blijven die daar staan of nemen jullie die mee als herinnering?
> Altijd de kleine dingen paraat: hoofdpijntablet, grote postelastieken, boodschappen tassen, reserve fiets met sleutel, voetbal international, kopieerkaart van de zaak, wisselgeld, gevonden voorwerpen, van de vrachtwagen afgevallen kliekjes, ect
> de borrelhapjes die al klaar staan voor de namiddag maar waar je alvast van mag snoepen.
> de roddel van de dag
> geheime informatie van jan en alleman. Niet doorvertellen hoor!
> maar twee stoelen en Ben altijd de klos als je zelf ging zitten.
> met plakjes worst voor Louis en later Sammie
> de broodplank, niet geschikt voor keuringsdienst van waarde
> een handige rol met papier
> een reserve steutel van de voordeur, voor eenieder te leen, mits op tijd terugbezorgd. (niet die van de keuken, die waren alleen voor Ben en Henny).

En dan verder: playback, kerstboom met ballen, hondeninformatie speciaal over teckels, drinkbak voor honden, gereedschap etc en niet te vergeten de SMAKELIJK LACH van jullie beide.

Wat zullen wij jullie missen, en hopelijk jullie ons. Tot straks lieve Ben en lieve Henny.
Erik

Anoniem zei

Het B&H-Effect.
Komende uit Mainz, waar ik op het instituut hooguit een dikke portier tegenkwam die mij - als het goed was - grommelend vertelde wat er de afgelopen dag alles was misgegaan met het kopieerapparaat of wie er weer viezigheden had achtergelaten op de gang was mijn eerste ontmoeting met Ben & Henny een soort van welkomstcadeau in Amsterdam, of beter gezegd: een weldaad. Dit wordt natuurlijk al door het effect voorbereid dat de deur van zelf opengaat als je er aan komt, want waar beland je dan rechtstreeks? In het koffiehok. En als je niemand kent en ook nog bijna op de trap bent gestruikeld en dan even erover nadenkt: wat nu? Waar ben ik? Waar moet ik na toe? Dan sta je ineens Henny's vriendelijke glimlach of Ben's vaderlijke vastberadenheid tegenover, en alle desoriëntatie blijkt te verdwijnen. Want wat je ook aan hun vraagt, het is geen probleem: een belangstellend woord, een kopje koffie of thee, en natuurlijk (maar dat besefte ik pas later) die legandaire ei-broodjes (ZONDER boter, maar wel met zout en peper) helpen er een handje mee om je helemaal op je gemak te laten voelen. Ik hoef niet verder erover uit te weiden dat dit natuurlijk niet alleen bij de eerste ontmoeting met de leerstoelgroep in Amsterdam gebeurde, maar uiteindelijk een effect van herhaling bleek te zijn: een effect die wij nu al van harte missen. Dus bij deze nog eens bedankt aan jullie van iemand die eigenlijk maar veel te kort van jullie weldaden mocht genieten.

Kati

Anoniem zei

Beste Ben en Henny,

Weten jullie nog dat jullie voor Muziekwetenschap enige malen de catering deden van het studentencongres? Op die zaterdagen zat ik gezellig in de hal achter mijn tafeltje te genieten, niet alleen van jullie samenwerking (met af en toe van die plaagstootjes naar elkaar) maar ook van de onverstoorbaarheid waarmee door jullie werd gereageerd op verrassingen, zoals het gezelschap dat bijna een half uur te vroeg voor de lunch naar beneden kwam of de komst van ongenode (en ongewassen) gasten. Geweldig!

Hartelijke groeten!
Margaret

Anoniem zei

Lieve Ben & Henny,

De eerste keer dat ik het Universiteitstheater binnen liep, was ik blij dat ik een gezellige koffie kon halen. Jullie stonden daar klaar en lieten mij kennismaken met het persoonlijke karakter van Theaterwetenschap. Ik vond jullie een fantastisch duo en voelde me gelijk op m'n gemak.

Na die eerste keer kwamen er nog vele smakelijke momenten met uiteraard de laatste roddels. Zo vernam ik van Ben dat Mieke en Rob een relatie hadden gehad... Ik stond te flapperen met mijn oren.

Het waren die kleine gesprekjes met jullie, die gezellige koffie en liefdevolle broodjes die mij met een glimlach het UT lieten binnenlopen. Bedankt!

Ben & Henny, ik zal jullie nooit vergeten!

Veel liefs,
Elien

Anoniem zei

Beste Ben en Henny,

Op jullie uitdrukkelijk verzoek zal ik geen toespraak houden bij jullie afscheid. Maar als dat verzoek er niet was geweest had die toespraak ongeveer als volgt geluid:

Geachte aanwezigen, beste Ben, lieve Henny,

Toen ik als student in september 1978 op het Instituut aankwam waren jullie er nog niet. De kantine was het domein van ene meneer Schoos – een enigszins oude, wat versleten man die het eigenlijk allemaal teveel was en die toen vlak voor zijn pensioen zat. Zijn afscheid werd echter groots gevierd en je voelde -ook als nieuwkomer- dat hij niettemin een warm plekje had veroverd in de harten van studenten, docenten en beheerspersoneel. Dat afscheid viel ongeveer samen met jullie komst – of misschien was Henny er al en kwam Ben vlak daarna. Ik weet niet precies meer hoe dat is gegaan; het is lang geleden, de herinneringen vervagen en worden doorkruist door andere, latere beelden. Wél weet ik dat er een nieuwe wind ging waaien op de Nieuwe Doelenstraat 16 – met een scheepskok die er enthousiast aan zijn nieuwe taak begon en een vrolijke mevrouw die met iedereen meeleefde en altijd wel klaarstond met een grap of opbeurend woord.

Als een van de weinigen heb ik jullie dus vanaf het eerste begin meegemaakt en we hebben al die jaren samen op het Instituut gezeten. Zoals ik al zei is het moeilijk om die geschiedenis precies na te gaan. Toch zou het met een beetje goede wil en doorzettingsvermogen ongetwijfeld kunnen om de veranderingen die in die tijd hebben plaatsgevonden nauwkeurig te documenteren en de gebeurtenissen te reconstrueren – inclusief jaar en datum. Maar ik wil dat niet doen – het zou al gauw een vrije saaie opsomming worden van feitelijkheden, veel te lang duren en bovendien niet of nauwelijks recht doen aan de meer globale indruk over die periode en aan mijn gevoelens bij jullie afscheid. Ook zou ik te gauw zaken en namen van mensen die voor jullie ongetwijfeld van groot belang zijn vergeten en eveneens geen recht kunnen doen aan de persoonlijke herinneringen van degenen die jullie kortere of langere tijd hebben gekend en die hun eigen visie, hun eigen perspectief daarop hebben. Vergun me dus een zeer gekleurd en subjectief beeld te schetsen van die ongeveer 30 jaar met jullie en enkele observaties, herinneringen die zo bij me opkomen te laten passeren. En dan gaat het natuurlijk niet alleen om de anekdotes die al zo vaak verteld zijn - bij de koffie, op feestjes - dat ze min of meer een eigen leven zijn gaan leiden: Henny’s herinneringen aan De Plastiek Fabriek (en aan alle andere producties!), Ben’s verhalen over onze gezamenlijke strooptochten in de Makro waarvan ik nog altijd niet zeker ben wie van ons nu eigenlijk die pot uitjes liet vallen….. Ook gaat het niet echt om al die plezierige momenten die we in het kader van het werk met elkaar mochten delen: de play back shows, de congressen en bezoeken van buitenlanders waar jullie je altijd van je beste kant lieten zien, of de borrels en partijen waar pas in een zeer laat stadium jullie ware gevoelens ten opzichte van sommige personen naar boven kwamen … nee, ik zal geen namen noemen. En het gaat maar ten dele om de veranderingen in de structuur van jullie werk die zich langzamerhand hebben voltrokken – veranderingen die overigens niet altijd ten goede waren. Ik noem het gevecht voor het behoud van de kantine en van jullie tweeën als menselijk aanspreekpunt. Een gevecht dat we -samen met de studenten- vaker hebben moeten voeren. Ik noem ook het weghalen van het eigen initiatief en het uit handen nemen van het zelfstandig beheer van de keuken dat uiteindelijk heeft geresulteerd in geen verkoop van broodjes meer, in geen warme soep meer of een koud biertje, in stomme automaten in de hal en in het feit dat de laatste tijd jullie zelfs geen lamp meer zelf mochten indraaien. Ik vond en vind dit nog steeds verwerpelijk beleid dat de Universiteit van Amsterdam van zijn slechtste zijde laat zien. Maar uiteindelijk waren die veranderingen niet tegen te houden – het was misschien niemands schuld, niet eens bewust en resultaat van bureaucratische ingrepen die een grote organisatie als de onze nu eenmaal kenmerken. Zo schijnen die dingen soms te lopen en uiteindelijk denk ik dat het ook hier niet écht om gaat. Hoewel het natuurlijk op punten wel zou hebben geholpen om het anders te doen….

Maar waar gaat het dan wel om? Uiteraard om de mensen die in die tijd jullie pad hebben gekruist. Om de studenten die zich elk jaar vernieuwden, maar die wel vaak lang bleven hangen en met velen van wie jullie een speciale band hebben opgebouwd. Om de stafleden die vaak nog veel langer bleven en deel uitmaakten van de instituutsfamilie: het is niet voor niets dat jullie soms geroemd worden als de vader en moeder van het Instituut. Maar ook die stafleden gingen toch vaak weer weg - met pensioen, naar een andere baan, naar een nieuwe werkplek aan de UvA – en dan kwamen er weer anderen voor in de plaats. Wat bleef waren jullie - en Hoessein. Je zou kunnen zeggen dat jullie al die jaren de spil vormden – de vaste kern waar de rest zo’n beetje omheen draaide.

Dit is dan zo ongeveer het moment in deze speech waarop ik zou moeten zeggen dat jullie onmisbaar, onvervangbaar zijn en dat jullie altijd herinnerd zullen worden voor jullie fantastische kwaliteiten. Ik ga dat niet doen. Niet omdat jullie kwaliteiten niet fantastisch zijn, maar wel omdat, vanuit het oogpunt van de universiteit als organisatie, niemand onmisbaar is en verandering nu eenmaal is ingebakken. En ook de herinneringen aan jullie zijn zeer persoonlijk – de mensen die hier op jullie afscheid zijn en de legio mensen die hier niet konden komen maar jullie wel in hun hart hebben gesloten zullen aan jullie blijven denken als die twee heel speciale mensen uit de Nieuwe Doelenstraat. Maar laten we ons geen illusies maken: slechts zeer weinigen van ons hebben meneer Schoos nog meegemaakt en datzelfde lot wacht ook jullie. Je kan dan de vader en moeder van het Instituut zijn en een speciale plaats in onze herinneringen innemen – uiteindelijk is dat beperkt en niet voor altijd. Het echte voortleven doen jullie natuurlijk ergens anders: bij je familie en je fantastische kinderen waarvan ik hoop dat jullie de komende jaren met meer tijd heel veel zullen genieten.

En daarmee ben ik dan aangeland op een veel persoonlijker vlak. Ik denk dat dat, voor mij althans, onze tijd samen heel bijzonder heeft gemaakt. Natuurlijk, het was in de eerste plaats een werkrelatie, maar dat nam niet weg dat er gaandeweg ook een persoonlijke band ontstond, dat onze levens elkaar op zeer belangrijke momenten raakten en dat we -zoals dat enigszins afgezaagd heet- lief en leed met elkaar hebben gedeeld. Jullie waren op mijn trouwen met Coosje, jullie hebben de geboorte van Lucas en Laurens meegemaakt en hebben ze - soms regelmatig dan weer met grotere tussenpozen- zien opgroeien, jullie waren aanwezig bij mijn promotie, jullie wisten waar we op vakantie gingen en over dingen die in de familie speelden, en jullie waren er op al die momenten dat ik ergens mee zat en het kwijt wilde, jullie waren er…. Jullie waren er altijd. Misschien is dat voor mij wel het allerbelangrijkste: jullie waren er. Dat was genoeg. Ik denk dat ik dat erg ga missen. Heel, heel veel dank daarvoor,

Peter

Rob Erenstein zei

Denkend aan Ben en Henny….

Wanneer ik af en toe nog eens het Instituut voor Theaterwetenschap aandoe, tref ik daar vaak een wat uitgebluste Ben aan die me vertelt hoe heerlijk het zal zijn om met pensioen te gaan. De tijden zijn niet meer wat ze waren. En moedeloos ging Ben dan weer verder met één van zijn favoriete computerspelletjes die hem moesten helpen de tijd te doden. Zelfs de eeuwig opgewekte en positief ingestelde Henny vermocht hem niet uit deze toch wel wat lethargische levenshouding wakker te schudden.
Maar weet je nog wel hoe het allemaal begon? Ergens in het midden van de jaren zeventig toen je van de postkamer naar het instituut kwam als opvolger van de eeuwig zure meneer Schoos en diens vriendelijke vrouw? Samen met Henny stonden jullie ineens in de kantine en het was alsof de winter voorbij was, de zon begon te schijnen en de kantine plotseling het middelpunt van het instituut was geworden. Jullie stonden voor iedereen klaar, met iedereen werd gecommuniceerd, de broodjes en soep gingen in grote hoeveelheden over de toonbank en menig student of medewerker hielp zich zelf in de kantine zonder dat een woord van protest over jullie lippen kwam. Er werd eindeloos op de pof verkocht en rekeningen liepen vaak tot ver boven de honderd gulden op.
Maar het mooiste was toch wel dat de inkomsten uit de kantine door het instituut beheerd en besteed mochten worden voor eigen doeleinden. En al gauw bleek dat kopjes thee à raison van 25 cent een kleine goudmijn waren. Daar had die ouwe Schoos ons nooit iets van verteld, maar wij begrepen toen wel hoe hij zijn kleine tweede woning buiten Amsterdam had gefinancierd.
We besloten de winst niet alleen voor wetenschappelijke doeleinden te gebruiken, maar ook om de sociale cohesie van het instituut en zijn bewoners te bevorderen. Dat is dankzij Ben en Henny fantastisch gelukt, want voor zover ik mij herinner bleef tot begin jaren negentig de jenever rijkelijk stromen en was er altijd wel iets lekkers bij de borrel, zoals haringen, leverworst, nootjes of zure bommen. De werkdag was nooit om vijf uur afgelopen, het leek wel of die dan pas echt begon, wanneer we in en rond de kantine samendromden of soms bij gebrek aan ruimte naar een groter vertrek verhuisden waar Ben dan alles al had klaar gezet.
Dat waren nog eens tijden en wat hebben we samen veel afgelachen.
Dat de regelnichterij in de jaren negentig toesloeg en een eind maakte aan het lucratieve bedrijf van de kantine betekende een ommekeer in jullie bestaan. Voor de ambtenaren konden jullie net zo goed vervangen worden door een koffieautomaat. Met onze acties hebben we dat jaren weten uit te stellen, want als geen ander wisten de staf en de talloze generaties studenten dat jullie de ziel van het instituut met al zijn bewoners en gebruikers waren. En dat zijn jullie gebleven tot de dag van jullie vertrek. Wat lustelozer wellicht, maar vol mooie herinneringen waar jullie ogen van oplichten, wanneer iemand ze te berde brengt. En zo moeten jullie in de toekomst kracht putten uit de herinneringen aan al het moois dat jullie in het verleden tot stand hebben gebracht. Wat hebben we vaak veel en onbedaarlijk gelachen. Ik zal dat nooit vergeten en blijf jullie er altijd dankbaar voor.
Ben en Henny, het ga jullie goed en geniet van je welverdiende rust.
Rob Erenstein

Anoniem zei

Lieve Henny, beste Ben,

Met tussenpozen heb ik de afgelopen jaren heel wat broodjes (lijkt alweer lang geleden) en mokken koffie weggesleept uit jullie ‘kantine’. En ’s middags dan nog een kopje thee met een scheppie suiker. Tenminste: als er dan nog thee was want Ben was altijd heel strikt in de tijden waarop er wel/niet geschonken werd. Henny gelukkig veel minder, en dat is volgens mij ook gelijk het geheim van jullie succes. Jullie vulden elkaar aan als twee communicerende vaten: man/vouw; voetbal/paarden; het zal wel weer tegenvallen/leve de vrolijkheid; weer voetbal/reizen door heel europa; je hebt toch wel betaald/dat komt later wel. Als Ben ergens de pee over in had, leek Henny net een beetje harder te lachen; als Henny vond dat iets wel kon, greep Ben in. En dat was natuurlijk ook noodzakelijk. Met zo’n huis vol studenten en docenten moet er iemand zijn die af en toe de teugels weer een beetje aantrekt. Over de betekenis die jullie voor onze studenten hebben gehad, is al veel gezegd en geschreven. Het is voor een belangrijk deel aan jullie te danken geweest dat Nieuwe Doelenstraat 16 een ‘thuis’ was. Daarvoor verdienen jullie alle lof en de Universiteit zou er goed aan doen iedere Leerstoelgroep twee van zulke medewerkers te schenken. Ik weet zeker dat de rendementscijfers daar enorm door zouden verbeteren.

Ik wens jullie het allerbeste voor de jaren die nu komen. En het zou leuk zijn als jullie nog een keer een kopje automatenkoffie met ons komen drinken. Dan gaan we samen terugkijken op vroeger, toen de koffie veel lekkerder en gezelliger wegdronk.

Tot ziens

RobZ

Anoniem zei

Lieve Lieve Ben en Hennie,
legendarisch duo!
trouwe helden!
Waar moet het heen zonder jullie
als een schip zonder anker
dobberen wij verder
zonder broodje..
zonder bemoedigend woordje..
zonder pasjans...
zonder vakantieverhalen...
zonder Ben en Hennie
aan boord.

Ik vond het altijd fijn om, als ik de laatste jaren binnenliep, door de
grote deur (die opeens automatisch ging, daar heb ik lang aan moeten
wennen, ik vergat het steeds) het hoofd van Ben, of het hoofd van
Hennie in de verte te zien opduiken; het gaf een gevoel van thuis, van
vertrouwdheid, van herkenning.
Lieve Ben en Hennie, dank voor dat gevoel van thuis, in de soms woelige
universitaire wereld (!)
geniet van jullie pensioen
ik wens jullie alle goeds,
ik ga jullie missen!

Dikke zoen voor jullie allebei,
Marijn

Anoniem zei

Dag lieve Ben en Henny,

Da's ook de enige juiste volgorde: Ben en Hennie. Niet dat de een belangrijker is dan de ander, of dat er hierarchie in de volgorde schuilt. Nee, het is als met een merk (Kanis en Gunnik, Deloite en Touche, ABN en Amro); de enige juiste volgorde is Ben en Hennie. Jullie waren het ijzersterke merk dat op het Universiteitstheater en het instituut zat geplakt. En zoals het vaak gaat met merken: haal je het weg, verander je er wat aan, dan heeft dat desastreuze gevolgen. De nieuwe Doelenstraat zal nooit meer zijn wat het was: een heerlijk "thuis" voor generaties studenten.

Veel mensen hiervoor hebben het al gezegd: je gunt ieder instituut of bedrijf een eigen "Ben en Hennie". Het werk zou er zoveel beter van worden.

Dank je wel voor jullie inzet, lol, chagrijn, heerlijke broodjes, mokken koffie, bank van lening, sleutels, aandacht en liefde.
Het ga jullie goed en iedereen die vanaf nu op het instituut komt, gaat jullie missen.

Liefs, Huub

Anoniem zei

dag, dag, Ben & Henny,

Film- & theaterwetenschap werd Film- & televisiewetenschap, Film- en televisiewetenschap werd Media studies, maar Ben & Henny bleven Ben & Henny.

Zelfs toen de Medii naar het BG verhuisd waren, ging ik nog regelmatig een broodje scoren by B&H, voor de persoonlijke aandacht, de vakantieverhalen, de roddels, en de broodnodige achtergrondinformatie over jeugdzonden van collega's -- wie anders dan Ben & Henny kennen ze immers al vanaf het prilste begin?

Ik genoot de laatste jaren met volle teugen van jullie stille guerrilla tegen de cateraar met de foute Franse naam: plakbriefjes op de koffie-automaat met "buiten werking", en alleen extra suiker voor automaat-gebruikers als zij plechtig beloofden de volgende keer koffie bij jullie te bestellen.

Jullie waren een ijzersterk duo. En ik was zeker de enige niet die er pas na jaren achter kwam dat jullie niet ook privé een stel waren.

Ben & Henny, jullie gaven de UvA een menselijk gezicht. Met jullie eindigt een tijdperk, waaraan ik met weemoed zal terugdenken. Ik wens jullie allerhartelijkst dat jullie nog vele gezonde en gelukkige jaren tegemoet gaan.

Charles Forceville

Anoniem zei

Lieve Ben, Lieve Henny,

En zo lijkt het alsof mijn studie nu echt voorbij is, ook al is deze stiekem in 2003 al afgesloten.
Zonder jullie zal het niet meer hetzelfde zijn: geen plaatsvervangende 'ouders' in Amsterdam meer die altijd de juiste opmerking op het goede moment wisten te maken. Geen vertrouwd gezicht zodra ik het UT inloopt. Niemand die uit een grote kast met mokken blind de mijne eruit haalt. Waar moeten nu handige spullen als scharen, inpakpapier, nijptangen, fietspomp, en plastic tassen geleend worden? En waar moeten studenten, Nieuwe Doelen bestuursleden of studenten druk met het maken van voorstellingen nu terecht met praktische vragen of handige oplossingen?

Kortom: met jullie afscheid komt er niet alleen een einde aan een tijdperk, maar ook aan mijn studietijd.

Geniet van jullie welverdiende rust.

Liefs, Gerdien

Natasha zei

Lieve Ben en Henny,
Dank voor jullie heerlijke ouwehoergesprekken, onvervalste gein, smeuïge roddels, oprechte hartelijkheid en natuurlijk de overheerlijke broodjes pastrami en verse koffie!
Ik kan helaas niet op jullie feestje komen maar wens jullie een gezellige avond toe.
Het ga jullie goed!
Liefs,
Natasha Kyriakopoulos

Anoniem zei

En het was bijzonder prettig dat jullie er voor ons altijd waren! In mijn herinnering was het rolluikje maar zelden naar beneden.
Nogmaals een goede vrije tijd toegewenst en geniet daarvan.
Geeske Bijker

Anoniem zei

Lieve Ben en Henny,

Lieve Ben en Henny,

Als ik terugdenk aan mijn studietijd, dan herinner ik me vooral een bepaalde sfeer die ik altijd heel aangenaam vond. En die sfeer werd in hoge mate bepaald door jullie. Het is inmiddels 15 jaar geleden dat ik afstudeerde, maar ik wil jullie voor die warme sfeer hierbij alsnog heel graag bedanken. En ik wens jullie natuurlijk het allerbest toe!

Liefs,

Marc Linssen

Anoniem zei

Lieve Ben en Lieve Henny,
als twee bakens op zee zaten jullie in het keukentje van het UT. Altijd in voor een praatje, een broodje, thee, koffie, fietspomp, sleutel, pleister, envelop, plakband, stift, een dropje en vooral ook verhalen! Zittend op t krukje bij de deur kwam t verleden tot leven. Hoe Amsterdam d'r uitzag toen Henny een klein meisje was. Wat er zich allemaal bij nacht in het UT afspeelde en ga zo maar door! Had je een rotgevoel over een tentamen dan was dat gauw over na even kletsen met Ben of Henny... En die heerlijke broodjes selleriesalade daar kan geen panini-chique-troep tegenop! Lieve Ben en Henny al ben ik nu al twee jaar afgestudeerd, ik ga jullie absoluut missen!

Veel liefs Roos Heeringa

Anoniem zei

Beste Ben en Henny,

Waar moet ik beginnen? Elke ochtend om een uur of negen gauw naar beneden voor het eerste verse kopje koffie (via de sluiproute). Daarna om half elf koffie voor alle 'Grieken' samen, met de altijd geestig humeurige Walter. Altijd tijd voor het praatje, af en toe hulp bij het oplossen van de kruiswoordpuzzel uit de Volkskrant.
Ben blijft onvergetelijk voor mij en mijn zoon, als hij weer eens om een uur of vijf op de eerste verdieping langs kwam om te waarschuwen voor een verdacht type dat hij naar boven had zien glippen. Het bleek mijn zoon Vasilis te zijn, die rustig op mijn kamer zat te wachten tot Ben verscheen en zijn 'verdomme, was jij het'liet horen.
Bedankt voor jullie vanzelfsprekende betrokkenheid bij alle Griekse feestelijkheden, borrels en de afscheidsfeesten van Kostas, Wim Bakker en mij. Het is een goede tijd geweest voor ons allemaal, voor de 'Grieken'de mooiste tijd van ons bestaan als vakgroep.
Bedankt en het ga jullie goed, ook namens Totoula.
Arnold van Gemert

Anoniem zei

Beste Ben en Henny,

Het is jullie van harte gegund om nu lekker te gaan genieten!!!! Denkend aan jullie zie ik jullie relativerende blik en een immer luisterend oor. En er viel altijd wel wat te lachen en natuurlijk te eten. Wat mij betreft richten ze een standbeeld voor jullie op.
Ik wens jullie het allerbeste.

Lieve groet van Nikol Poppe

Anoniem zei

Tsjonge jonge wat vliegt de tijd, zegt deze figuur van de zeer oude garde. 21 jaar geleden studeerde ik af, na vele gezellige jaren bij Ben en Henny. Niet alleen de koffie en de altijd warme belangstelling en de pret, maar vooral ook het bier in de late middag (is dat later afgeschaft???). Het was indrinken bij Ben en Henny en dan doordrinken elders in de stad. Dan stond er zo'n bankje waar ik dan op hing met bijvoorbeeld Liesbeth, Mieke, Marjo, Marjanne, Erik, Thera, Mart Jan, Gerard, Bart, Lilian, Walter... nou ja teveel om op te noemen. Ik heb veel vrienden gemaakt in die tijd met die biertjes, mijn maatjes op het instituut beter leren kennen, en ja, ook ik voelde me thuis. Nogal belangrijk voor zo'n broekje dat niet uit de stad kwam. En ik kon volledig mezelf zijn! Ik heb wat langer erover gedaan, wie niet in die tijd, Ben en Henny, daar afscheid van nemen was een enorme hobbel om te nemen, en dan moet het nu toch alsnog, lieve mensen ik weet niet of ik het haal vanavond, ik hoop even binnen te wippen, maar zo niet: het ga jullie hardstikke goed! Heel veel liefs van Henny

Esmee Meertens zei

Lieve Ben en Henny,
Echt jammer dat jullie weg gaan. Jullie waren het hart van het UT en dat was een heel warm hart!
Veel plezier met al jullie activiteiten hierna!
Veel liefs van Esmee (Op het UT van 1999-2005)

Anoniem zei

I consider, that you are mistaken. I suggest it to discuss. Write to me in PM, we will talk.

Anoniem zei

I confirm. It was and with me. Let's discuss this question. Here or in PM.

Anoniem zei

Peach on in show up again insulting and cheap nike shoes by nikefreerunairmaxshoes.blogspot.com tremendous je sais quoi Boots online!
you can pester GHD hair straighteners form ghd-hair-straighteners-nz.blogspot.com confinement products in the unchanged hour!
Ensnare the pre-eminent GHD hair straighteners form ghdhairstraighteners-nz.blogspot.com Purchase in requital for the treatment of you!
fixedly articulation in our much the worse in compensation endure cheap nike shoes cheapnikefreerun-shoes.blogspot.com online aggregate!
You Can Collar In the interest peanuts moncler jackets outlet in moncler-outlet-sale2012.blogspot.com With The Nicest Qulity!

Anoniem zei

Karen millen make known look in the interest provides you with unequalled eminence evening dresses. Karen millen outlet dresses www.karen--millenoutlet.com are excited purchasing all about the area on the [url=http://www.karen--millenoutlet.com/]Karen millen outlet[/url] attractive workmanship. Understandable on!

Anoniem zei

At that place as well is no smoking can for sure be harmful to your Wellness. [url=http://www.toptenelectroniccigaretteuk.co.uk]e cigs[/url] electronic cigarette uk Or can this detail in truth of nicotine, propene dihydric alcohol and the chosen flavor. http://www.toptenelectroniccigaretteuk.co.uk

Anoniem zei

cvuqbz oakley store gqn vuizvogyo jqzlmqi oakley frogskins gf bbpscunmy nljj cheap oakley sunglasses efrmq gpgpfxjdr xehrtpr [url=http://www.oakleysunglassesvta.com]discount oakley sunglasses[/url] ec jwh military oakley sunglasses discount
sqxegj hanndkojx xseuow oakley batwolf red
zqv vrrrbbll discount oakley sunglasses m gjjbgullu qsbrk lwuuuai cheap oakley sunglasses lz g [url=http://www.cheap-oakley-sunglass-sale.com]cheap oakley sunglasses[/url] azakybrh mamqxqeuo qarnce cheap oakley sunglasses vht umtgqlmeo oakley half jacket sunglasses military
b discount oakley sunglasses ljax xyncvjnjz ldfmgxdkj hfsmhyynp a oakley sunglasses gynnydlj ueiwax oakley frogskins mmd mgite gavv [url=http://www.oakleysstores.com]discount oakley sunglasses[/url] jqxtk smzmbvvkm ar fake oakley rozj fake oakley yul zonsc discount oakley sunglasses hfqo cczoofhkloakley minute

Related articles:

Anoniem zei

German district officers are crazy